Een dak boven je hoofd

Onderdak 624x270.png
IMG_5713.jpg
Door Hanske Mulder - van Maanen op 9 september 2022 om 09:36

Een dak boven je hoofd

Ruim twee weken geleden deden wij een oproep om in Amersfoort op korte termijn extra vluchtelingen op te vangen. Die oproep deden wij na het zien van de beelden uit Ter Apel: kinderen die buiten slapen, mensen op de vlucht voor wie geen plek is: Nederland zoals we het niet eerder zagen. Deze beelden raakten ons, raakten mij.  Als fractie besloten we om vragen te stellen aan het college: is het mogelijk om op korte termijn extra asielzoekers op te vangen in Amersfoort? En ook: hoe bevorderen we de doorstroming van statushouders die vaak al heel lang wachten op een huis? Ik wil graag iets zeggen over beide vragen.

Acute medemenselijkheid

De eerste vraag was voor ons als fractie een vraag om acute medemenselijkheid: zo snel mogelijk een oplossing voor de situatie in Ter Apel. Dat gaat haast voorbij aan discussies over asielbeleid waarover je van mening kan verschillen: het gaat hier om mensen in nood. Het gaat om een bed, een douche en medische zorg. Een dak boven je hoofd.  
We zagen dat deze oproep ook heel snel omarmd werd: vrijwel alle partijen in Amersfoort ondersteunden onze oproep voor extra noodopvang. We schreven met elf partijen samen een motie. Omdat het belangrijk is om je hier als gemeenteraad over uit te spreken.

En vervolgens kreeg ik het ene telefoontje na het andere. Een kerk die belde dat we hun pand konden gebruiken. Een jongerenorganisatie die aangeeft dat jongeren zich willen inzetten. Mensen die DM’en of appen en vragen wat ze kunnen doen. En dat raakt me. Want in de krant lezen we soms vooral over de mensen die protesteren tegen extra opvangplekken, en hier gebeurde het tegenovergestelde: mensen zijn geraakt door wat ze zien en zetten hart en hun deuren open.

Het college en de burgemeester, die zich hier de afgelopen twee jaar al vaak voor hebben ingespannen, kwamen kort daarna met het bericht dat we in Amersfoort 40 extra alleenstaande minderjarige asielzoekers gaan opvangen. We zijn daar blij mee. We kunnen discussies voeren of 40 veel of weinig is, maar het gaat erom dat we dit met elkaar doen. Dat alle gemeenten hun verantwoordelijkheid nemen en dat we met elkaar veilige plekken bieden aan hen die dat nodig hebben.  

We hebben dinsdag daarom de motie van de agenda afgehaald. En een statement uitgesproken namens alle elf partijen. Niet om het college aan te sporen, want ze doen goed werk en hebben hart voor de zaak, maar wel omdat deze geluiden ook hardop moeten klinken.

Hoe nu verder?

Dit lijkt een mooi rond verhaal: er was extra noodopvang nodig en dat is geregeld. Iedereen is blij. Maar dan gaan we voorbij aan de complexiteit van dit vraagstuk en van de andere grote vraagstukken van dit moment: want is er wel een plek voor iedereen op dit moment? 

Er zijn ook andere dak- en thuislozen in ons land. Jongeren die buiten slapen, en mensen die die energierekening niet meer kunnen betalen. Hebben we daar wel oog voor? En hoe kunnen we pleiten voor meer doorstroming van statushouders, als veel jongeren zelf niet eens een woning kunnen vinden?

Hier zijn geen makkelijke antwoorden en oplossingen. Want de opgaven zijn ongekend groot. Ik wil beginnen met zeggen dat we het zien, en dat ook dit ons raakt, op eenzelfde manier als de situatie in Ter Apel ons raakt. Niet meer en niet minder.

En daar moeten we denk ik ook beginnen: niet de verschillende vraagstukken of noden tegen elkaar uitspelen, maar ze zien voor wat het is, ons laten raken, en vervolgens heel hard aan de slag gaan. Erkennen dat er heel veel stuk gaat op het moment, na jaren van beleid dat systematisch veel van onze zorgsystemen heeft uitgekleed. En gesprek na gesprek, motie na motie, werken aan gerechtigheid en zorg voor iedereen. Daarom geven al die telefoontjes me hoop - ook dit kunnen we alleen samen doen, ieder op zijn of haar plek.

Blijf je zorgen delen

Dan nog een laatste oproep: de beelden in Ter Apel konden ons raken omdat we het zagen. Veel armoede en problemen blijven ongezien. Daarom: blijf alsjeblieft met ons en met elkaar delen welke problemen je ervaart en welke oplossingen je ziet. Voor ons als volksvertegenwoordigers is dat essentieel, maar ook als mensen onderling is dat zo belangrijk: blijf er niet mee rondlopen als je er niet uitkomt. Er staan heel veel mensen klaar om je te helpen als dat nodig is.