Voor de bloei van de stad
Vier weken geleden zat ik op een bankje. Een geimproviseerd bankje in park Randenbroek. Te kijken naar stuk dat zich 400 jaar geleden afspeelde. De geschiedenis van een kind van Amersfoort, Johan van Oldenbarnevelt. Een man die streed voor vrijheid, een man die geloofde in vrije keuzes, in een ruimte waar mensen eigen keuzes kunnen maken. Geen absolute vrijheid, geen absolutismen. Financien, de fysieke ruimte, menselijke beperkingen, ze stellen allemaal zo hun grenzen aan die vrijheid. Daarin kunnen wij als politici kiezen voor de belangen van een groep of meer algemeen voor zo veel mogelijk mensen. Johan koos voor het laatste en wij voelen ons daarbij thuis.
We zijn nu een jaar onderweg en de reis smaakt naar meer. Op de belangrijke thema’s alsDuurzaamheid, Wonen en Zorg zijn belangrijke eerste stappen gezet, plannen. Plannen waarbij velen zijn betrokken. Plannen waar ook draagvlak voor is. Maar plannen zijn papier of een verzameling bits en bytes. Uiteindelijk gaat het om de realisatie. Daar kijken we nog meer naar uit.
En dan moeten we ons toch ook realiseren dat we al zeker een decennium worstelen als gemeente Amersfoort met de participatie van inwoners bij allerlei projecten. We kunnen het heel goed, het betrekken van de stad, wanneer we kijken naar het tot stand komen van bijvoorbeeld de warmtevisie. We zijn nog niet in staat gebleken als gemeente om de succesvolle aanpak altijd en overal te herhalen.
Neem een project in het kader van ‘starten voor de start’ – de woningbouw in Park Schothorst, ter vervanging van huidige bebouwing – Hier zien we dat de gemeente al zoveel eisen vooraf stelt dat omwonenden het gevoel hebben dat ze weinig meer in de melk te brokkelen hebben. Terwijl de insteek goed was. Laten we concreet zijn zodat we niet te horen krijgen dat het allemaal nogal vaag is. Je kan dus ook te concreet zijn. Hetzelfde bij een aantal hoogbouwprojecten die op veel verzet van omwonenden stuitten. Dat zou toch beter moeten kunnen?
Te vaak zie je nog een top-down mentaliteit in de uitvoering en besluitvorming. Dat gaat niet alleen over ruimtelijke ordening, duurzaamheid en woningbouw, maar ook in het sociaal domein en minimabeleid. Om minima beter te ondersteunen zijn er minimacoaches, maar daar kun je alleen bij komen na een verwijzing. Je komt ook niet zomaar bij een wijkteam.
Voor inwoners die minder zelfredzaam zijn is de drempel naar zorg en ondersteuning hoog. Wat ons betreft zou hiermee rekening gehouden moeten worden bij de inrichting van het nieuwe stadhuis: loketten waar je terecht kunt zonder vooraf een afspraak te maken, voor minima, zorgbehoevenden, bijna dak- en thuislozen en statushouders, bemand door professionals die de sociale kaart van Amersfoort op hun duimpje kennen.
De Zorg wordt voor ons een zorg als we niet gaan doen wat we afgesproken hebben. Het KPMG rapport ligt er. We kunnen de zorg leveren tegen acceptabele kosten. We moeten het nu vooral gaan doen. Focus op de uitvoering en bij voorkeur eerst geen verstoringen of extra wensen.
Wat betreft de ambities die in de kadernota zijn geformuleerd, kunnen we ons daar van harte bij aansluiten. We beseffen wel dat we niet zoveel woningen kunnen bouwen dat we aan de vraag kunnen voldoen, we kunnen alleen de grootste nood oplossen. Maar we willen niet
alleen bouwen voor doelgroepen in nood - zoals kleine studio’s voor jongeren die kunnenuitstromen uit de maatschappelijke opvang - maar ook voor gezinnen die op zoek zijn naar een eengezinswoning. We willen niet alleen hoogbouw, maar ook lager gestapelde en gevarieerde bouw, met groen en hofjes binnen de bebouwing en niet alleen in het park om een toren heen.
We willen investeren in maatregelen die onze omgeving schoner en energieneutraal maken, maar met oog voor de kosten. Daarbij mogen we onze inwoners ook leren hoe ze milieuvriendelijker kunnen leven. Laten we maatregelen met de grootste effectiviteit en draagvlak ook doorvoeren.
In het onderwijs willen we meer oog voor jongeren die tussen wal en schip vallen. Door de nieuwe AVG-wet zijn een aantal jongeren spoorloos verdwenen en kunnen we onze ambitie niet uivoeren om een elke jongere tot 23 jaar zonder startkwalificatie en zonder werk een passend traject aan te bieden. Daar moeten we een oplossing voor vinden, daar is het recht op vergetelheid en privacy niet voor bedoeld.
Maar deze ambities mogen wat de ChristenUnie betreft niet leiden tot een extra verhoging van de OZB. De OZB verhoging van afgelopen jaar was achteraf gezien niet nodig. Laten we jaar op jaar kritisch blijven om de OZB te verhogen. Laten we de verslechtering uit de meicirculaire afwegen tegen het jaarlijkse saldo dat naar de algemene reserves vloeit. We zijn niet langer een goedkope gemeente om in te wonen en behoren ook niet meer tot de middenmoot. Amersfoort heeft nu bovengemiddelde woonlasten, maar ook een goed woonklimaat met uitstekende voorzieningen. Laten we dat vasthouden en vooral leren leven binnen ons huidige echte budget.
Voor de bloei van de stad.
