Nieuws

Bij deze laatste begroting voor de verkiezingen, kijken we als ChristenUnie terug naar de afgelopen jaren en vooruit naar de toekomst

Dat er vorige week dinsdag demonstraties waren bij het stadhuis was overal op het nieuws te zien. Minder zichtbaar, maar minstens zoveel aandacht waard, was wat er ondertussen in de raadzaal gebeurde.

Eind vorige week hoorden we van het college van Burgemeester en Wethouders dat er twee nieuwe locaties zijn gekozen voor een asielzoekerscentrum. In dit bericht willen we jullie vanuit de ChristenUnie Amersfoort bijpraten en met jullie in verbinding komen. De opvang van vluchtelingen is onze morele verantwoordelijkheid, maar bij het proces, de brief en de locaties hebben we veel vragen. Lees verder om te ontdekken waarom.

Vandaag heeft het college bekendgemaakt dat het twee nieuwe locaties wil aanwijzen voor asielopvang in Amersfoort: Caraïben 1 en Reinaartpad 1 (de Regenboogschool). 

De ChristenUnie vindt het belangrijk dat we als stad gastvrij blijven en mensen in kwetsbare situaties een veilige plek bieden. Tegelijkertijd nemen we onze verantwoordelijkheid om de keuzes voor deze locaties kritisch en zorgvuldig te toetsen.

We willen weten of deze plannen echt passen binnen de wijken en of zorgen van omwonenden serieus genomen worden. Opvang kan alleen goed kan slagen als er ook draagvlak is in de wijken waar mensen worden opgevangen.

Wat zijn de plannen van het college voor de komende jaren en wat vindt de Amersfoortse ChristenUnie daarvan? Je leest het hier in de bijdrage die ik namens onze fractie uitsprak bij de algemene beschouwingen.

Vorige week nam de gemeenteraad een motie van D66 aan die experimenteerruimte biedt voor nachtclubs in Amersfoort. Horeca die de hele nacht open zou mogen blijven op geselecteerde plekken in de stad. Het klinkt als een uitnodiging tot bruisende nachten, maar in werkelijkheid opent het de deur naar meer overlast, meer handhavingsproblemen en minder leefbaarheid. De ChristenUnie Amersfoort stemde daarom tegen.

Op maandagavond 10 juni sprak de gemeenteraad van Amersfoort over een woningbouwproject aan de Hogeweg. Op het eerste gezicht een relatief klein plan: hoger bouwen op een bestaande plek, dicht bij voorzieningen, goed ontsloten. Een typische vorm van stedelijke inbreiding, zoals we dat in Amersfoort graag willen. Maar die avond gebeurde er iets dat mij raakte.

Niet de projecttekening, niet de technische onderbouwing of het aantal woningen bleef me bij. Wat me bijbleef, waren de stemmen van de bewoners die kwamen inspreken. Mensen die al jaren met plezier in hun huis wonen. Mensen die houden van hun tuin, hun uitzicht, hun plek in de wijk. En die zich nu zorgen maken: wat komt daar pal achter mijn schutting? Wat gebeurt er met mijn woonplezier, met de lichtinval in mijn woonkamer, met de rust in mijn straat?

De insprekers waren niet tegen woningbouw. Niemand zei: “Bouw hier niet.” Maar ze vroegen wel: “Zie ons. Hoort u ons? Hebt u door wat dit met ónze leefomgeving doet?”

En eerlijk gezegd: die vraag trof mij.